Eerste weblog vanuit Kameroen!!
19 juli 2012 - Douala, Kameroen
Daar is hij dan, mijn eerst blog vanuit Kameroen! Het heeft eventjes geduurd, er is hier amper internet en het leven is hier zo druk dat ik er niet zo snel aan toe kom om er eentje te schrijven, maar eindelijk is het me gelukt om jullie op de hoogte te brengen. Dus hier komt het!
Zaterdag 14 juli landde ik om 5 uur in de middag in Douala. De vliegreis was al een groot avontuur, hopeloos verdwaald in Parijs. Toen ik eindelijk in de goede richting zat kwam ik in een enorme rij te staan. Omdat ik bijna mijn vliegtuig ging missen moest ik het hele vliegveld doorrennen en tien minuutjes voor vertrek kwam ik bij de gate aan met een rood en bezweet hoofd en mijn enorme rugtas achter me aan slingerend.
Na zes uur vliegen kwam het vliegtuig aan in Douala, de hoofdstad van Kameroen. Het eerste wat ik zag toen ik uit het vliegtuig raampje keek was regen, kleine huisjes (ik als verwend westers kind dacht natuurlijk eerst dat het schuurtjes waren) en woud. Zodra ik het vliegtuig uitstapte kwam er een golf van vochtige hitte over me heen zodat ik gelijk alle vesten en extra shirtjes uit begon te trekken. In de grote hal waar ik mijn tas kon ophalen werd ik al gelijk aangestaard en aangesproken door mensen. Daar kon ik maar gelijk maar aan gaan wennen, want sinds ik hier ben voel ik me erg blank en opvallend.
Mieke van LiveBuild kwam me van het vliegtuig ophalen, en samen zijn we in een taxi naar het centrum gereden waar de andere vrijwilligers in een hotel zaten. ’s Avonds zijn we met z’n allen uit eten gegaan, en om daar te komen moesten we met de taxi. Hier met de taxi gaan is een hele belevenis, omdat hij naar zijn eigen stijl rijd en er 8 mensen in een kleine taxi passen. Drie voorin en 5 achterin! Heel knus haha. Het verkeer is ook heel anders dan in Nederland, iedereen rijdt hier zoals hij wilt. Als er een Nederlandse agent was geweest had hij zijn maximum aantal bonnetjes per maand makkelijk gehaald.
Zondag hebben we de Douala tour gedaan, en ik heb echt mijn ogen uit gekeken. Ik zou willen dat ik er 2 extra had om niks te missen. We zijn langs markten geweest, een vissersdorp en hebben Kameroens gegeten in een luxe restaurant. Luxe hier is voor ons nog armoedig, want er zaten gaten in het plavond en je kon het water naar beneden zien lopen. En toch komen daar de rijkste Kameroenezen. De marktjes waren groot en modderig, en overal lag groente en fruit waar je voor moest uit kijken om er niet op te stappen. Het was heel duidelijk dat het erg armoedig was, en van hygiene was al helemaal geen sprake. We werden als blanken echt heel erg aangestaard en aangesproken, kinderen keken ons aan alsof we de eerste blanken waren die ze ooit in hun leven hadden gezien. We zijn een soort lichtgevende attractie. De mensen zijn wel heel erg vriendelijk! We horen overal waar we komen ‘welcome in Africa’ en ‘welcome in Cameroon!’ en het is heel leuk om een praatje met de mensen te maken.
Maandag stonden we om 10 uur klaar om met de taxi naar Buea te rijden. Omdat mensen in Kameroen hun eigen tijd hebben, kwam de taxi pas om 12 uur aan. In Buea zit mijn project. De reis was heel mooi, de natuur hier is echt geweldig! We reden langs bananen plantages en rubber plantages, en de chauffeur vertelde ons een hoop over Kameroen en zong mee met zijn muziek.
In Buea werden we verder voorbereid op onze projecten en werden we opgehaald door onze begeleiders, Victor en Uncle T. Ik slaap met vier andere meiden bij lady Catherina thuis, en ze is echt een van de liefste vrouwen die ik ooit heb ontmoet. We noemen haar mama, ze is gekleed in echte Afrikaanse klerderdracht en ze wilt heel graag dat we ons hier heel thuis voelen. Ze kookt heel primitief in haar schuurtje, met enorme pannen op eigengestookte vuurtjes. Niks geen electrisch fornuis met alles erop en eraan, zo eenvoudig als het maar kan en het is heerlijk! Er wonen ook twee kleine kindjes, een jongentje en een meisje. Ze zijn allebei heel lief, alleen ontzettend nieuwschierig dus ik heb al mijn spullen op de tafel buiten bereik moeten leggen zodat ze niet weer van de handzeep eten.
De badkamer lijkt maar een heeeel klein beetje op die van ons thuis, er is een wc, maar geen stromend water, er is een douche kop, maar daar komt geen water uit, er is een wasbak met een kraan en.. daar komt geen water uit. Het is een beetje vies en overal staan grote bakken koud water waarmee je je kan wassen met een washandje. En als je je haren wilt wassen doe je wat water in een bak en steek je je hoofd erin. Water kan je hier niet drinken, dus we kopen flessen. Alles is heel erg simpel en primitief, maar ik heb er niet zo veel moeite mee.(wel met de muizen en de kakkerlakken die ook op onze kamer wonen) De douche komt over 3 weken wel weer!! (en dan ga ik er gelijk een half uur onder staan)
We komen bijna iedere avond in Buea met alle vrijwilligers bijeen bij café’s (met harde maar heel gezellige muziek) om elkaar op de hoogte te houden van onze belevenissen in Kameroen, en er zitten altijd wel wat Kameroenezen bij waarmee ik een praatje maak. Ze vertellen me heel veel over hun land en manier van leven. (en mijn Engels gaat ook wat vooruit haha)
Dinsdag gingen we voor het eerst naar ons project. De organisatie waarvoor we werken heet Big Steps. We werden op kantoor aan iedereen voorgesteld en na een gesprek is het duidelijk geworden dat ik kinderen van ongeveer 8 jaar teken/schilder en theater lessen ga geven. Ook gaan we met het project langs scholen (de schooltjes zijn heel simpel, houten palen met een golfplaten dak erop en muren ertussen) om kinderen te informeren onderwerpen als Abortus, sex, puberteit en meer zodat ze steviger en verantwoordelijker in de maatschappij staan. Big Steps heeft heel veel mooie ideeën, maar de organisatie is nog niet op orde. Zo zit bijna iedereen de hele dag op Facebook en Twitter in plaats van een goede plan van aanpak te bedenken. Ook gaan ze niet goed met het geld om en de communicatie verloopt niet echt soepel. Ondanks dat wil ik me wel heel graag voor de organisatie inzetten, want ik geloof dat er wel iets moois uit kan komen!
Ik heb al een keer voor een grote groep kinderen gepresenteerd over het onderwerp Abortus. Ik was best een beetje zenuwachtig (presenteren + Engels praten = slechte combinatie voor Nadine) maar het ging uiteindelijk best goed. (al waren de anderen vele malen beter) Maandag begin ik met de drama lessen en tot donderdag geef ik tekenlessen. De lessen zijn van 10.00 tot 11.30 en erna help ik met presenteren. Vrijdag geven we sportlessen aan de kinderen.
De kinderen zijn hier heel leuk, we hebben op het schoolplein spelletjes gedaan. Ze dansen en zingen heel veel en ik moet heel erg om ze lachen. Ze willen je ook altijd je hand vast houden en je een knuffel geven. En als ze een camera zien willen ze allemaal op de foto. Ze zijn ook erg jong, zo rond de 4/5 jaar oud. Ik vind het helemaal geweldig om met ze bezig te zijn.
Donderdag in de namiddag zijn we langs het hoofd van de school geweest. Ze woont in een kast van een huis met pilaren met een klassieke inrichting en ik had het gevoel alsof ik in een museum stond waar ik niks mocht aanraken. Het doel was om haar enthousiast te maken voor Big Steps en partners te vormen. Na veel speechen en toasten kwamen we uit op een heel vreemd onderwerp: maandverband. Ze wilde haar product graag presenteren omdat het pas een paar jaar in Kameroen is en het helemaal geweldig is en alle vrouwen het zouden moeten gebruiken. Het was alsof we midden in een tell sell reclame zaten. We moesten het kopen en sponsoren want deze maandverband was geweldig en beschermend en hygiënisch en zo ging het maar door en dat meer dan een uur lang. Samen met alle pakken maandverband, folders en een fles met blauw spul bleef ze maar doorzagen. Langzaam viel bijna iedereen in een lichte coma om er zo nu en dan even uit te ontwaken om bevestigend en enthousiast te knikken. We waren allemaal blij toen we eindelijk buiten stonden! Dinsdag moeten we weer langs. Ik ben benieuwd wat voor tell sell reclame dan voorbij komt. En natuurlijk of ze Big Steps wilt gaan steunen!
Het dipje is nu al een keertje langs geweest, het is een raar idee om alleen zo ver van huis te zijn en ik mis mijn vrienden en familie. En het leven hier is echt compleet anders. Bijna niks lijkt op de manier van leven in Europa. Maar gelukkig is die dip maar eventjes, dus ik heb me er al snel overheen gezet. En de tijd gaat zo snel hier! De mensen zijn ook heel blij dat je er bent en proberen je het naar je zin te maken. Dus ik ga er gewoon vollop van genieten, en ik geloof dat ik al begin te wennen aan de Afrikaanse cultuur. Zolang je weet hoe het allemaal een beetje in elkaar steekt kom je al een aardig eindje op weg, en misschien kom je uiteindelijk zelfs thuis in Mama’s Afrikaanse klederdracht!
Xxxxxx Nadine
Zaterdag 14 juli landde ik om 5 uur in de middag in Douala. De vliegreis was al een groot avontuur, hopeloos verdwaald in Parijs. Toen ik eindelijk in de goede richting zat kwam ik in een enorme rij te staan. Omdat ik bijna mijn vliegtuig ging missen moest ik het hele vliegveld doorrennen en tien minuutjes voor vertrek kwam ik bij de gate aan met een rood en bezweet hoofd en mijn enorme rugtas achter me aan slingerend.
Na zes uur vliegen kwam het vliegtuig aan in Douala, de hoofdstad van Kameroen. Het eerste wat ik zag toen ik uit het vliegtuig raampje keek was regen, kleine huisjes (ik als verwend westers kind dacht natuurlijk eerst dat het schuurtjes waren) en woud. Zodra ik het vliegtuig uitstapte kwam er een golf van vochtige hitte over me heen zodat ik gelijk alle vesten en extra shirtjes uit begon te trekken. In de grote hal waar ik mijn tas kon ophalen werd ik al gelijk aangestaard en aangesproken door mensen. Daar kon ik maar gelijk maar aan gaan wennen, want sinds ik hier ben voel ik me erg blank en opvallend.
Mieke van LiveBuild kwam me van het vliegtuig ophalen, en samen zijn we in een taxi naar het centrum gereden waar de andere vrijwilligers in een hotel zaten. ’s Avonds zijn we met z’n allen uit eten gegaan, en om daar te komen moesten we met de taxi. Hier met de taxi gaan is een hele belevenis, omdat hij naar zijn eigen stijl rijd en er 8 mensen in een kleine taxi passen. Drie voorin en 5 achterin! Heel knus haha. Het verkeer is ook heel anders dan in Nederland, iedereen rijdt hier zoals hij wilt. Als er een Nederlandse agent was geweest had hij zijn maximum aantal bonnetjes per maand makkelijk gehaald.
Zondag hebben we de Douala tour gedaan, en ik heb echt mijn ogen uit gekeken. Ik zou willen dat ik er 2 extra had om niks te missen. We zijn langs markten geweest, een vissersdorp en hebben Kameroens gegeten in een luxe restaurant. Luxe hier is voor ons nog armoedig, want er zaten gaten in het plavond en je kon het water naar beneden zien lopen. En toch komen daar de rijkste Kameroenezen. De marktjes waren groot en modderig, en overal lag groente en fruit waar je voor moest uit kijken om er niet op te stappen. Het was heel duidelijk dat het erg armoedig was, en van hygiene was al helemaal geen sprake. We werden als blanken echt heel erg aangestaard en aangesproken, kinderen keken ons aan alsof we de eerste blanken waren die ze ooit in hun leven hadden gezien. We zijn een soort lichtgevende attractie. De mensen zijn wel heel erg vriendelijk! We horen overal waar we komen ‘welcome in Africa’ en ‘welcome in Cameroon!’ en het is heel leuk om een praatje met de mensen te maken.
Maandag stonden we om 10 uur klaar om met de taxi naar Buea te rijden. Omdat mensen in Kameroen hun eigen tijd hebben, kwam de taxi pas om 12 uur aan. In Buea zit mijn project. De reis was heel mooi, de natuur hier is echt geweldig! We reden langs bananen plantages en rubber plantages, en de chauffeur vertelde ons een hoop over Kameroen en zong mee met zijn muziek.
In Buea werden we verder voorbereid op onze projecten en werden we opgehaald door onze begeleiders, Victor en Uncle T. Ik slaap met vier andere meiden bij lady Catherina thuis, en ze is echt een van de liefste vrouwen die ik ooit heb ontmoet. We noemen haar mama, ze is gekleed in echte Afrikaanse klerderdracht en ze wilt heel graag dat we ons hier heel thuis voelen. Ze kookt heel primitief in haar schuurtje, met enorme pannen op eigengestookte vuurtjes. Niks geen electrisch fornuis met alles erop en eraan, zo eenvoudig als het maar kan en het is heerlijk! Er wonen ook twee kleine kindjes, een jongentje en een meisje. Ze zijn allebei heel lief, alleen ontzettend nieuwschierig dus ik heb al mijn spullen op de tafel buiten bereik moeten leggen zodat ze niet weer van de handzeep eten.
De badkamer lijkt maar een heeeel klein beetje op die van ons thuis, er is een wc, maar geen stromend water, er is een douche kop, maar daar komt geen water uit, er is een wasbak met een kraan en.. daar komt geen water uit. Het is een beetje vies en overal staan grote bakken koud water waarmee je je kan wassen met een washandje. En als je je haren wilt wassen doe je wat water in een bak en steek je je hoofd erin. Water kan je hier niet drinken, dus we kopen flessen. Alles is heel erg simpel en primitief, maar ik heb er niet zo veel moeite mee.(wel met de muizen en de kakkerlakken die ook op onze kamer wonen) De douche komt over 3 weken wel weer!! (en dan ga ik er gelijk een half uur onder staan)
We komen bijna iedere avond in Buea met alle vrijwilligers bijeen bij café’s (met harde maar heel gezellige muziek) om elkaar op de hoogte te houden van onze belevenissen in Kameroen, en er zitten altijd wel wat Kameroenezen bij waarmee ik een praatje maak. Ze vertellen me heel veel over hun land en manier van leven. (en mijn Engels gaat ook wat vooruit haha)
Dinsdag gingen we voor het eerst naar ons project. De organisatie waarvoor we werken heet Big Steps. We werden op kantoor aan iedereen voorgesteld en na een gesprek is het duidelijk geworden dat ik kinderen van ongeveer 8 jaar teken/schilder en theater lessen ga geven. Ook gaan we met het project langs scholen (de schooltjes zijn heel simpel, houten palen met een golfplaten dak erop en muren ertussen) om kinderen te informeren onderwerpen als Abortus, sex, puberteit en meer zodat ze steviger en verantwoordelijker in de maatschappij staan. Big Steps heeft heel veel mooie ideeën, maar de organisatie is nog niet op orde. Zo zit bijna iedereen de hele dag op Facebook en Twitter in plaats van een goede plan van aanpak te bedenken. Ook gaan ze niet goed met het geld om en de communicatie verloopt niet echt soepel. Ondanks dat wil ik me wel heel graag voor de organisatie inzetten, want ik geloof dat er wel iets moois uit kan komen!
Ik heb al een keer voor een grote groep kinderen gepresenteerd over het onderwerp Abortus. Ik was best een beetje zenuwachtig (presenteren + Engels praten = slechte combinatie voor Nadine) maar het ging uiteindelijk best goed. (al waren de anderen vele malen beter) Maandag begin ik met de drama lessen en tot donderdag geef ik tekenlessen. De lessen zijn van 10.00 tot 11.30 en erna help ik met presenteren. Vrijdag geven we sportlessen aan de kinderen.
De kinderen zijn hier heel leuk, we hebben op het schoolplein spelletjes gedaan. Ze dansen en zingen heel veel en ik moet heel erg om ze lachen. Ze willen je ook altijd je hand vast houden en je een knuffel geven. En als ze een camera zien willen ze allemaal op de foto. Ze zijn ook erg jong, zo rond de 4/5 jaar oud. Ik vind het helemaal geweldig om met ze bezig te zijn.
Donderdag in de namiddag zijn we langs het hoofd van de school geweest. Ze woont in een kast van een huis met pilaren met een klassieke inrichting en ik had het gevoel alsof ik in een museum stond waar ik niks mocht aanraken. Het doel was om haar enthousiast te maken voor Big Steps en partners te vormen. Na veel speechen en toasten kwamen we uit op een heel vreemd onderwerp: maandverband. Ze wilde haar product graag presenteren omdat het pas een paar jaar in Kameroen is en het helemaal geweldig is en alle vrouwen het zouden moeten gebruiken. Het was alsof we midden in een tell sell reclame zaten. We moesten het kopen en sponsoren want deze maandverband was geweldig en beschermend en hygiënisch en zo ging het maar door en dat meer dan een uur lang. Samen met alle pakken maandverband, folders en een fles met blauw spul bleef ze maar doorzagen. Langzaam viel bijna iedereen in een lichte coma om er zo nu en dan even uit te ontwaken om bevestigend en enthousiast te knikken. We waren allemaal blij toen we eindelijk buiten stonden! Dinsdag moeten we weer langs. Ik ben benieuwd wat voor tell sell reclame dan voorbij komt. En natuurlijk of ze Big Steps wilt gaan steunen!
Het dipje is nu al een keertje langs geweest, het is een raar idee om alleen zo ver van huis te zijn en ik mis mijn vrienden en familie. En het leven hier is echt compleet anders. Bijna niks lijkt op de manier van leven in Europa. Maar gelukkig is die dip maar eventjes, dus ik heb me er al snel overheen gezet. En de tijd gaat zo snel hier! De mensen zijn ook heel blij dat je er bent en proberen je het naar je zin te maken. Dus ik ga er gewoon vollop van genieten, en ik geloof dat ik al begin te wennen aan de Afrikaanse cultuur. Zolang je weet hoe het allemaal een beetje in elkaar steekt kom je al een aardig eindje op weg, en misschien kom je uiteindelijk zelfs thuis in Mama’s Afrikaanse klederdracht!
Xxxxxx Nadine
Xxxxxxx Dax