Gedropt en bestolen in de bush en de top van Mount Cameroon

Mijn laatste reisverhaal schrijf ik hier in Nederland, na een warme douche en lekker eten. Ik heb na 4 weken eindelijk weer een keertje frisruikende kleren aan, er is eigenlijk al niet meer aan me te zien dat ik nog een dag geleden in Afrika zat

Mijn vaders opmerkingen toen ik mijn ouders voor het eerst weer zag op het vliegveld:

zo hé! Wat een lucht! (ik rook afrikaans)en: luxe hier he

Mijn opmerkingen in Nederland: 

Wat ruikt het hier overal fris! en: Jeetje, ik ruik inderdaad niet echt fris en: he! kokosnoot in mijn tas, lekkerrr

Een weekje geleden, zaterdagochtend om 5.30 ging mijn wekker af, en in een kwartiertje zag ik er van een slaapwandelaar uit naar een prof klimmer die in een goed uitgeruste outfit naar alle behoeven voorzien. Na mamma's gefrituurde bananenballetjes was ik helemaal klaar om de berg in no time op te rennen. Om 7 uur kwam ik aan bij de office, en ook Britt, mijn klimmaatje kwam aan. We zetten alle spullen die we onderweg nodig zouden hebben op tafel en al snel bleek dat de dragers een behoorlijke berg aan levensmiddelen voor ons moesten sjouwen. Samen met onze gids, Samuel, een verlegen man met een baardje en een Nederlandse pet, begonnen we met de klim. 

Ik begon de klim heel stoer in een hoog tempo, met af en toe wat praatjes over mijn klimverleden en mijn geweldige conditie, en een half uurtje later stond ik hijgend voor over gebogen een halve fles water leeg te drinken terwijl ik er nog net uit kon stoten dat mijn hart zo snel ging. Even iets rustiger aan doen dus, met een rustige klim met om de 10 minuten een adempauze. Ik liep daar toch te balen van mijn conditie! Maar dat was opzich wel te verwachten, want de 3 weken ervoor hebben we amper wat aan beweging gedaan met alle taxi's die ons overal naartoe brachten. Gelukkig ging het na een uur een stuk beter en kwam ik in een ritme en was het een stuk minder zwaar.

Na een tijdje lopen kwamen we uit in het regenwoud, en omdat het mijn eerste keer in een regenwoud was keek ik mijn ogen uit. Tientallen soorten bomen, palmen en struiken, lianen en de oudsheid, het leek net magisch. In een hutje hebben we geluncht en zijn we erna de savanne ingelopen. De tocht door de savanne was zwaar en duurde lang, en uiteindelijk kwamen we bij de magic tree uit. Een oude boom die daar in zijn eentje in de savanne staat (klonk heel gaaf, maar 15 meter omhoog stonden alweer heel wat bomen) Rond half 4 kwamen we op een soort bergplateau waar ons hutje opstond. Vauit het hutje kon je de berg zien, het was er heel leuk zo midden in het wild. De nacht was steenkoud, ik heb met 3 truien, een jas, een broek en 2 paar sokken geslapen in een slaapzak waar de vorige eigenaren in hadden geplast en werd steeds wakker door de kou. Ook Britt kon niet slapen. De volgende morgen begonnen we na de regen weer met de klim. In het begin was het weer zwaar maar na een tijdje gingen we snel omhoog. De grond werd steeds steenachtiger en er waren veel sporen van lava. Na hutje drie zagen we de top. Het gaf een woeste aanblik. Ook zagen we een krater waar nog rook uitkwam. Er lag nu alleen nog maar lavasteen en af en toe kwam er een wolk voorbij die de berg in dikke mist hulde. Maar we hebben ook vaak in de zon gelopen!

We hebben de top gehaald! Het was echt waanzinnig, erna zijn we naar wat kraters gelopen en door het slechte weer hebben we niet in een tent geslapen maar zijn we weer terug afgedaald naar hut 2. Het weer was nu heel erg slecht, in de tocht naar beneden gleden we steeds uit. Helemaal doorweekt kwamen we bij hutje 2 aan, het was half 2. Samen besloten om verder af te dalen naar hut 1 in het regenwoud om daar te slapen. Het zou daar een stuk minder koud zijn. Het was heel tof om in het regenwoud te slapen, wel jammer was dat al onze kleren die we hadden uitgehangen om te drogen de volgende dag zeiknat waren. Vanaf hut 1 zijn we in 3 uur naar de office naar beneden gelopen. We hebben het gehaald!! :)

Ik heb 3 dagen lang spierpijn in mijn benen gehad, waar ik zelf best om kon lachen, ik ben echt blij dat ik het gedaan heb en dat Britt mee was, zonder haar had ik het misschien wel opgegeven. 

Dinsdag avond kwam ik met Peter en Merel aan in Kribi, woendag gingen we richting het National Park bij Campo. Om half 12 zaten we in een heel klein busje, we moesten een tijd wachten tot hij helemaal propvol zat,  mensen zaten bijna op elkaar. Ik zat bijna op de schoot van een typische Afrikaanse vrouw die graag tegen me aan lag en maar bleef eten met open mond. Gezelliggezellig.. Over een rood modderig paadje vol met kuilen en diepe plassen gingen we riching Campo. Merel en ik hadden de grootste lol door Gooische bejaarde toeristen na te doen met onze camera, nettasjes en kakimutsjes en hippiebril :P We lagen helemaal in de slappe lach terwijl de rest van het busje ons aanstaarde. Ondanks het slechte wegdek bleef de chauffeur zo'n 90 km per uur rijden. We reden door de bush en kwamen af en toe langs dorpjes van huisjes van modder. Het was heel armoedig en primitief. Kinderen lijden er honger en hun blik weerspiegelde moeilijke tijden. Dat was heel wat anders dan de zorgeloze blikken van kinderen in Europa. Ik vond het moeilijk om te zien.

Na 2 uur gezellig rijden kwam het busje weer stil te staan, iedereen ging eruit en Merel en ik lieten een foto van ons maken. Peter stond nog bij het busje. Ineens, in een flits, sprong iedereen behalve wij 3 in het busje en met nog open deuren scheurde hij keihard de heuvel op! Stonden we met z'n drietjes midden in de bush, zonder onze tassen (waar mijn paspoort, mobiel en andere balangerijke papieren inzaten) die nog in het busje lagen. Terwijl we het busje weg zagen sjeesen en de chauffeur nog iets als 'Whiteman blijven maar buiten staan' zei Peter: Nu zitten we echt in de problemen. Ik kwam uit de shock en na een keiharde NEE! rende ik als een gek achter het busje aan. Onderweg gleed ik uit in de modder en schoot het steeds door mijn hoofd hoe diep ik in de problemen zou komen te zitten als ik mijn paspoort kwijt was. 

Godzijdank kon het busje niet verder door een kleine file en konden we weer bij het busje komen. Peter stormde woedend op de chauffeur af, what the fuck was that??! Maar de schijnheil kon natuurlijk geen Engels. Ook Merel en ik waren kwaad en ik stond te shaken. Ik had hem graag zijn gezicht in de modder geduwd, maar dan hadden we de rest van de trip mogen lopen.. Mijn mobiel is in die tijd uit mijn tas gestolen, en in de laatste dagen in Afrika was ik heel erg op mijn hoede en vertrouwde niemand meer. Aan de ene kant is het goed dat ik oplettender werd maar aan de andere kant vond ik het jammer dat ik me zo onveilig voelde!

In Campo aangekomen bleek het dat het nog een heel eind naar het National Park was, dus hebben het niet gedaan.. Echt heel jammer, maar de terug reis op de bikes was een hele belevenis! Paar keer de bush ingeweest en scheuren over modderpaadjes. Het begon na een paar uur wel te regenen en na een tocht van bijna 5 uur kwamen we helemaal stijf en doorweekt aan bij ons hotel. Een warme douche was wel fijn geweest toen, maar ons wachtte een fijne koude douche :P 

De laatste dag zijn we naar het strand geweest, daar heb ik nog in een uitgeholde boomstam in de zee een tochtje gemaakt. Natuurlijk een gezonken en vooral gehoost tijdens het tochtje, maar ik moest heel veel lachen met de schipper haha. 

Zaterdag ben ik met de bus alleen naar Douala gegaan, wat een tocht van de bus naar de hostel.. Bidden in de taxi dat ik niet bij een gevaarlijke gek zat maar gelukkig kwam ik veilig aan! 's Avonds heeft hij me ook naar het vliegveld gebracht. In de hostel wilde ik in het zwembad zwemmen maar zodra ik het hekje opendeed kwamen er drie honden tevoorschijn en eentje ontsnapte. Oeeps.. Ik ben maar snel terug mijn kamertje ingeslopen en gewacht tot iemand de hond weer ving haha. Dan maar niet zwemmen..

De vlucht naar huis ging prima, bij Douala moest ik in zo'n 6 rijen staan om mijn paspoort te laten controleren en een stempel te halen. In het vliegtuig heb ik geprobeerd door middel van een pilletje te slapen en heb wel 2 uur geslapen haha. De mevrouw naast mij ging zitten, viel in slaap en werd tijdens het landen weer wakker. Zij wel! 

In Parijs weer verdwaald, en weer 10 minuten voor vertrek zwetend bij de gate, ik wil nooit meer via Parijs vliegen! :P 

Dit was het dan, mijn reis eindigt hier, ik heb echt een geweldige tijd gehad in Afrika. En over de verwachtingen, ik geloof dat ik onbewust veel ervaringen heb meegenomen en ik sta weer ietsje steviger in mijn schoenen. Ik ben blij dat ik alle vrijwilligers en andere mensen heb mogen leren kennen. Iedereen was top! 

En dan nu.. maar vast gaan sparen voor de volgende reis! :) 

xxxx.